Cover book 2
เวลาสายของวันศุกร์ในช่วงฤดูใบไม้ร่วง แจบอมตื่นขึ้นมาพร้อมกับใบหน้างัวเงีย ลำคอแกร่งเต็มไปด้วยรอยจุมพิตสีแดงสดคล้ายกุหลาบสวย พอลุกขึ้นนั่งถึงได้หัวเราะหึออกมา เพราะไม่เพียงแค่รอยจูบเท่านั้น แต่แขนแกร่งสองข้างยังเต็มไปด้วยรอยเล็บข่วนจากใครอีกคนที่ยังคงนอนขดอยู่ในผ้าห่มผืนนุ่ม
ดวงหน้าใสหลับตาพริ้ม ยังคงตกอยู่ในภวังค์นิทราเพราะเหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมเข้าจังหวะเมื่อคืน กว่าแจบอมจะปล่อยให้คนรักนอนก็เกือบฟ้าสาง
นึกถึงเสียงครางที่คอยร้องเรียกชื่อเขาเมื่อคืนแล้ว มุมปากหยักก็ยกยิ้มอย่างห้ามไม่ได้ ยองแจที่ดูเรียบร้อยน่ารักหายไปตั้งแต่คืนแรก กลายเป็นแม่เสือจอมยั่วยวนทำเอาแจบอมหัวปั่นอยู่เสมอ
ร่างแกร่งเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวไปทำงานอย่างเช่นทุกวัน แม้ว่าใจจริงแล้วไม่อยากห่างร่างขาวตรงหน้าเลยก็ตาม
เวลาสายของวันศุกร์ในช่วงฤดูใบไม้ร่วง แจบอมตื่นขึ้นมาพร้อมกับใบหน้างัวเงีย ลำคอแกร่งเต็มไปด้วยรอยจุมพิตสีแดงสดคล้ายกุหลาบสวย พอลุกขึ้นนั่งถึงได้หัวเราะหึออกมา เพราะไม่เพียงแค่รอยจูบเท่านั้น แต่แขนแกร่งสองข้างยังเต็มไปด้วยรอยเล็บข่วนจากใครอีกคนที่ยังคงนอนขดอยู่ในผ้าห่มผืนนุ่ม
ดวงหน้าใสหลับตาพริ้ม ยังคงตกอยู่ในภวังค์นิทราเพราะเหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมเข้าจังหวะเมื่อคืน กว่าแจบอมจะปล่อยให้คนรักนอนก็เกือบฟ้าสาง
นึกถึงเสียงครางที่คอยร้องเรียกชื่อเขาเมื่อคืนแล้ว มุมปากหยักก็ยกยิ้มอย่างห้ามไม่ได้ ยองแจที่ดูเรียบร้อยน่ารักหายไปตั้งแต่คืนแรก กลายเป็นแม่เสือจอมยั่วยวนทำเอาแจบอมหัวปั่นอยู่เสมอ
ร่างแกร่งเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวไปทำงานอย่างเช่นทุกวัน แม้ว่าใจจริงแล้วไม่อยากห่างร่างขาวตรงหน้าเลยก็ตาม
"ไปแล้วเหรอ" น้ำเสียงงัวเงียจากคนขี้เซาดังขึ้นปลุกเรียกเขาจากภวังค์ ร่างกายนวลเนียนตรงหน้าทำเอาคนยืนมองกลืนน้ำลายอึกใหญ่
พอเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบ ยองแจเลยยันตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย แล้วหันมองคนที่ยังคงยืนนิ่งราวกับวิญญาณหลุด
"เป็นอะไรหรือเปล่าแจบอม ทำไมถามแล้วไม่ตอบ ไม่สบายเหรอ"
ก็อยากลาป่วยเพื่อฟัดคนตรงหน้าอยู่เหมือนกัน แต่ทำไม่ได้เพราะวันนี้มีประชุมสำคัญ
"เปล่า จะไปทำงานแล้วนะ อย่าลืมหาอะไรทานล่ะ"
ยองแจรับคำแล้วซุกหน้าลงกับหมอนใบใหญ่อีกครั้ง แจบอมได้แต่ส่ายหน้าระอา แต่กระนั้นสายตายังคงทอประกายอ่อนโยนให้กับคนตรงหน้า เขาก้มลงใช้จมูกจรดไปที่ศีรษะกลม ก่อนจะบอกลาเบาๆ อีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องไป
พอเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบ ยองแจเลยยันตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย แล้วหันมองคนที่ยังคงยืนนิ่งราวกับวิญญาณหลุด
"เป็นอะไรหรือเปล่าแจบอม ทำไมถามแล้วไม่ตอบ ไม่สบายเหรอ"
ก็อยากลาป่วยเพื่อฟัดคนตรงหน้าอยู่เหมือนกัน แต่ทำไม่ได้เพราะวันนี้มีประชุมสำคัญ
"เปล่า จะไปทำงานแล้วนะ อย่าลืมหาอะไรทานล่ะ"
ยองแจรับคำแล้วซุกหน้าลงกับหมอนใบใหญ่อีกครั้ง แจบอมได้แต่ส่ายหน้าระอา แต่กระนั้นสายตายังคงทอประกายอ่อนโยนให้กับคนตรงหน้า เขาก้มลงใช้จมูกจรดไปที่ศีรษะกลม ก่อนจะบอกลาเบาๆ อีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องไป
#ออลเลิฟทูแจ
โทรศัพท์เครื่องหรูสั่นเบาๆ เตือนให้เจ้าของรู้ว่ามีข้อความเข้า แจบอมเหลือบมองมันขณะกำลังฟังผู้จัดการแผนกบัญชีสรุปถึงผลกำไรในรอบนี้
ภาพถ่ายที่ถูกส่งมาในกล่องแชททำให้เขาเผลอใจเต้นแรงจนต้องเครียดกลบเกลื่อน ริมฝีปากเม้มแน่นเพราะเกรงว่าจะเผลอยิ้มออกมาในที่ประชุม
นอกเหนือจากความใส่ใจของเจ้านิ่มที่ส่งมาถามเรื่องประชุมแล้ว ยังถามเขาอีกว่าเย็นนี้อยากกินอะไร ตามด้วยรูปตนเองที่อยู่ในชุดแปลกตา
คนน่ารักอยู่ในชุดเดรสสั้นเหนือเข่าสีสันสดใส หนำซ้ำแขนสองข้างยังติดระบายดูน่ารัก รายละเอียดบนชุดเหมือนกับเมดสาวประจำคาเฟ่สัญชาติญี่ปุ่นที่เขาเห็นตามการ์ตูนอะนิเมะทั่วไป
ใบหน้าหล่อเหลาของท่านรองประธานเคร่งเครียดขึ้น คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน พยายามกลบเกลื่อนอาการใจเต้นแรงในอกด้านซ้าย
"คุณแจบอมมีข้อสงสัยอะไรไหมครับ"
"ครับ? อ่า...วะ...ว่ายังไงนะครับ"
"อยู่ๆ แกเงียบไป ทุกคนเขาตกใจกันหมดแล้ว" ท่านประธานหรือคนเป็นพ่อตอบแทนพนักงานที่กำลังปาดเหงื่อ ใบหน้ายิ้มแย้มอยู่เสมอพยายามทำให้การประชุมผ่อนคลาย ต่างกับลูกชายลิบลับที่มักทำหน้าไม่รับแขก
แต่ก็นั่นแหละ ด่าตั้งแต่เล็กจนโตก็ไม่เคยจำ
"อ๋อ ไม่มีอะไรครับ ผมฟังอยู่"
"ไม่มีก็ตอบคำถามเขาไปสิ ที่ถามน่ะ"
"เอ๊ะ!? ถาม...ถามอะไรนะครับ"
"ตกลงว่าไม่ได้ฟังเลยหรือไงแจบอม มัวแต่คิดถึงสาวที่ไหนอยู่ล่ะ"
แจบอมเลิกคิ้ว ก่อนจะค่อยๆ เผยยิ้มเขินที่น้อยครั้งจะได้เห็นกัน "แหม ท่านประธานครับบางทีในหัวผมตอนนี้อาจจะคิดเพียงแค่ว่าเย็นนี้จะทานอะไรก็ได้นะครับ"
"เอาล่ะ ไม่ถามแล้วก็ได้ พูดต่อเลยครับคุณซอง อย่าไปหวังอะไรกับลูกผมเลย ไม่ได้เรื่อง"
"โธ่ พ่อ!"
คนในห้องประชุมต่างพากับลอบยิ้มขำทุกคนต่างรู้กันดีว่ารองประธานบริษัทมีความสามารถมากและหาตัวจับได้ยาก และแม้ว่าอยู่ต่อหน้าลูกน้องจะนิ่งสักแค่ไหน แต่เมื่อเจอเข้ากับผู้เป็นพ่อก็แพ้ทุกครั้งไป จากบรรยากาศเคร่งเครียด สามารถผ่อนคลายได้ในพริบตา
การประชุมผ่านพ้นไปได้ด้วยดี แต่ก็เลยเวลาเลิกงานมานานพอสมควร แจบอมแทบวิ่งตัวปลิวออกจากห้องประชุม ภาพถ่ายที่ถูกส่งมาในโปรแกรมแชททำให้สั่นไปทั้งตัว
เสียงโทรศัพท์ดังเตือนอีกหนก่อนที่เขาจะก้าวขาขึ้นรถ ภาพถ่ายอีกหนึ่งใบถูกส่งมา ไม่มีคำพูดใดๆ เรียกเขาให้รีบกลับบ้าน แค่ร่างขาวเนียนในชุดเมดญี่ปุ่นกำลังนอนยั่วอยู่บนเตียงก็เท่านั้น
แจบอมครางเสียงต่ำเต็มไปด้วยความอดทน นึกอยากจับคนขี้ยั่วมาตีให้หายซน แต่เหมือนรู้ทัน พอเขาทำใจอดทนได้สักพัก เด็กน้อยที่คอนโดก็วีดิโอคอลมาหาราวกับต้องการแกล้งกันหนักกว่าเดิม
นิ้วเรียวสั่นๆ กดรับอย่างจำใจ ก่อนที่ภาพในโทรศัพท์จะเปลี่ยนเป็นใบหน้าของคนรัก
"ยังไม่เลิกงานอีกเหรอ" เสียงเล็กเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย ราวกับทั้งคู่ห่างกันไปนานหลายวัน
แจบอมยิ้มขำกับเสียงออดอ้อนนั้น มือพยายามบังคับพวงมาลัยให้นิ่งเข้าไว้
"กำลังกลับครับ ยองแจมีอะไรรึเปล่า"
"ผม...ผมคิดถึงพี่" คนเด็กกว่าเอ่ยเสียงแผ่ว ก้มหน้าแล้วช้อนตามองเข้ามาในโทรศัพท์ พลอยให้คนมองหัวใจเต้นระรัวหลังจากได้ยินอีกฝ่ายเรียกว่าพี่ แจบอมอยากรีบกลับไปกอดร่างนิ่มให้สมกับที่ออดอ้อนเหลือเกิน
"จะถึงแล้วครับ อีกแป๊บเดียวนะ"
"ฮื่อ" ปลายสายส่งเสียง "รีบมานะครับ ผมทำอาหารรอเสิร์ฟแล้ว...น้า"
ท้ายประโยคเจ้านิ่มตัวแสบก็ลุกขึ้นเล็กน้อยให้กล้องจับชุดที่ตนเองใส่อยู่ แจบอมตกใจแทบเหยียบเบรคกะทันหัน หัวใจที่เต้นรัวเมื่อครู่เร็วขึ้นอีก มือจับพวงมาลัยเริ่มเกร็งมากขึ้น เขาได้ยินคนรักหัวเราะจากฝั่งปลายสายพร้อมกับเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนที่สายจะตัดไป
ความเร็วของรถค่อยๆ เร่งขึ้น แจบอมรู้ตัวดีว่าใจของเขาบินไปก่อนหน้านี้หลายนาทีแล้ว
#ออลเลิฟทูแจ
ในที่สุดแจบอมก็กลับมาถึงคอนโดอย่างปลอดภัย เขาจอดรถอย่างรีบเร่ง แล้วรีบวิ่งเข้าลิฟต์ เป็นวันแรกที่เขารู้สึกว่าเจ้ากล่องสี่เหลี่ยมนี้เคลื่อนที่ช้าเหลือเกิน
"กลับมาแล้วครับ" เขาส่งเสียงบอกคนในห้อง ก่อนจะรู้สึกว่าทั้งห้องมีเพียงความเงียบ
ขายาวค่อยๆ ก้าวสำรวจทีละห้อง ตั้งแต่ห้องรับแขก ห้องนอน จนกระทั่งมาที่ห้องครัว
อาหารหน้าตาน่ารับประทานถูกวางอวดโฉมอยู่บนโต๊ะ อาหาร ดวงตาคมเลื่อนสายตาขึ้นมาจนพบร่างเล็กในชุดเมดญี่ปุ่นยืนหันหลังให้ ด้านหน้าเป็นเตาซุปที่ยังคงเดือดอยู่ กระโปรงสั้นเหนือเข่าขึ้นมาจนเกือบเห็นบั้นท้าย ทำให้เขานึกอยากฟาดมือตัวเองลงไปแรงๆ สักที
"อ๊ะ!" ยองแจร้องตกใจ เมื่อร่างแกร่งเดินมาสวมกอดเขาแน่น "แจบอม!"
น้ำเสียงดีใจยิ่งทำให้แจบอมหัวใจพองโต ยองแจวางมือจากซุปในหม้อ ปิดเตา แล้วหันกลับมาหาคนมาใหม่
"กลับมาแล้วเหรอครับ" พูดพลางยิ้มตาหยีแบบน่ารักใส่อีกฝ่าย จนแจบอมทนไม่ไหว ดึงร่างเล็กออกมาที่เคาท์เตอร์กลางห้องครัว
จมูกโด่งซุกไซ้ที่ซอกคอขาว ไม่มีคำพูดใดๆ กล่าวต้อนรับหรือทักทาย มีเพียงเสียงครางหวานของคนตัวเล็กเท่านั้นที่กำลังทักทายเขา
"คิดถึงจัง" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น หลังจากดอมดมผิวเนียนจนพอใจ "ไหน วันนี้แม่บ้านของพี่ทำอะไรให้พี่กิน"
"ไก่ทอดของโปรดพี่ไง" ยองแจตอบเสียงใส น่าเอ็นดูเสียใจแจบอมกอดร่างเล็กแน่นขึ้น
"น่ากินจัง แต่ยังไม่หิวเลยล่ะ"
"ทำไมล่ะครับ ทานมาแล้วเหรอ"
"หิวคนทำมากกว่า" แจบอมตอบเสียงแหบพร่า สายตาที่มองร่างเล็กร้อนแรงและฉายแววความต้องการเสียจนอีกฝ่ายน้องก้มหน้าหลบ
"หิวคนทำอะไรกันล่ะ" ยองแจบ่นพึมพำกับอกกว้าง ก่อนจะเบิกตากว้าง เมื่อรู้สึกถึงมือสากที่ขยับอยู่ใต้กระโปรง
"บอกสิว่าใส่แบบนี้มาไม่ได้ยั่วกันให้หิวน่ะ"
"ปละ...เปล่านะ ผม...อึก...ผมแค่จะลองใส่"
"ลองใส่ไปไหนหืม?"
เสียงครางหวานแผ่วเบาริมหูยิ่งสร้างความฮึกเหิมให้กับคนตัวโต จากที่แค่ลูบต้นขา ตอนนี้ขยับขึ้นมาด้านบน แล้วต้องเบิกตากว้าง
"หืม?"
ดวงตาเล็กฉายแววสงสัย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสมใจ ขยับมือใต้กระโปรงแรงขึ้น
"อ๊ะ แจ-- อื้อ"
ไม่ไหว ยองแจยืนแทบไม่ไหวแล้ว ขาสองข้างอ่อนแรงจนคิดว่าหากไม่จับไหล่กว้างของคนรักไหวเขาต้องร่วงลงไปนั่งกับพื้นเป็นแน่
"เด็กไม่ดี ใส่กระโปรงแต่ไม่ใส่กางเกงในแบบนี้ได้ยังไง"
"อ๊ะ!"
คนถูกหาว่าเป็นเด็กไม่ดีร้องลั่นเมื่ออีกฝ่ายตีเพียะลงมาที่บั้นท้ายกลมพร้อมกับขยำหมั่นเขี้ยว
"อย่าไปทำแบบนี้กับใครที่ไหนรู้หรือเปล่า"
"อ๊ะ อื้อ กะ...กับพี่--"
"อะไรนะ"
"ผมทำกับพี่คนเดียว" ให้คำตอบแล้วต้องร้องออกมาลั่นห้อง เมื่อนิ้วเรียวที่แค่วนเวียนอยู่ด้านนอก ขยับพรวดเข้าไปสำรวจด้านใน พร้อมกับก้มลงแนบริมฝีปากลงบนริมฝีปากบาง
ยองแจขยับอ้าปาก ปล่อยให้ปลายลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากตนเอง เพื่อให้ลิ้มรสหวาน เรียวลิ้นสองคนเกี่ยวกระหวัดกัน ปลุกความต้องการของกันและกันได้เป็นอย่างดี
มือเล็กละจากไหล่แกร่งขยับไปสอดเข้าที่กลุ่มผมดำของคนรักเพื่อระบายความเสียวซ่าน
ยองแจรู้สึกเหมือนตัวเองจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่ออีกฝ่ายขยับนิ้วเนิบช้า ความต้องการพุ่งสูงขึ้นจนอยากจะเป็นคนคุมเกมเสียเอง แต่ทำไม่ได้เพราะอีกฝ่ายรู้ทันเสียก่อน
แจบอมจับยองแจหันหลัง กดให้ร่างเล็กโค้งลง แขนสองข้างเท้าไปกับเคาท์เตอร์ มือซุกซนเปิดกระโปรงขึ้น ดวงตาพราวระยับเมื่อเห็นบั้นท้ายขาวเนียนรออยู่เบื้องหน้า
มือใหญ่หยิบซองเล็กๆ จากกระเป๋ากางเกงแล้วถอดมันออกอย่างรวดเร็ว ดึงแท่งร้อนที่กำลังชูชันอวดความต้องการออกมา แล้วใส่ถุงยางอนามัยอย่างคล่องแคล่วแล้วค่อยๆ ดันแท่งร้อนเข้าไปสำรวจภายในร่างกายคนรัก
คนตัวเล็กนิ่วหน้าร้องออกมาเบาๆ หลังจากที่อีกฝ่ายใส่ของตัวเองเข้าไปจนสุด
"พะ พี่แจบอม มันลึก อึก..."
"ช่วยไม่ได้ อยากยั่วก่อนเองนะ" แจบอมตอบพร้อมกับตีลงไปที่บั้นท้ายกลม ยิ่งได้ฟังเสียงหวานร้องออกมาหัวใจเขาก็ยิ่งเต้นแรง
"ผม--" เสียงของยองแจขาดห้วงเมื่อแจบอมขยับแท่งร้อนเติมความเสียวซ่านให้กับเขา มือเล็กกำเข้าหากันแน่น ขณะที่สะโพกด้านหลังยังขยับตามแรงกระแทก "อึก ระ...เร็ว พี่แจบอม"
"หืม ว่ายังไงนะครับ" คนตัวโตเอ่ยกัดฟันถาม แจบอมก็กำลังอดทนไม่แพ้กัน ร่างขาวตรงหน้ายั่วยวนจนอยากกระแทกเข้าไปซ้ำๆ แบบไม่ออมแรง แต่ก็เกรงว่าน้องจะพังเสียก่อน
"เร็ว..."
"ช้าไปเหรอ" ไม่ว่าเปล่า แต่ร่างหนายังเพิ่มความเร็วขึ้นอีกราวกับแกล้ง
ยองแจร้องครางลั่นเมื่อตัวเองใกล้ถึงจุดหมาย สองเสียงประสานกันในห้องครัวไม่มีใครยอมใครจนกระทั่งแจบอมพาไปถึงฝั่งพร้อมๆ กัน
คนตัวเล็กฟุบหมดแรงลงกับเคาท์เตอร์ ใบหน้าแดงก่ำและยังคงหอบหายใจอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้คนตัวโตช้อนตัวเองไว้ในอ้อมกอด
"แค่นี้เหนื่อยแล้วเหรอ" เจ้าของเสียงทุ้มพูดกระเซ้า "แต่พี่ยังไม่ได้กินของหวานเลยนะ"
"ไปห่างๆ เลย เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว"
แจบอมหัวเราะในลำคอ สายตาเจ้าเล่ห์มองร่างขาวเนียนที่กระโปรงเลิกขึ้นมาจนเห็นทุกสัดส่วน
ลำคอเขาแห้งผากอีกครั้ง
"มองอะไร" คนเหนื่อยหอบถามเสียงห้วน พยายามยืนด้วยขาตนเอง แต่ดูเหมือนจะสู้แรงอีกฝ่ายไม่ไหว
แจบอมยกตัวน้องลอยขึ้นไปนอนราบบนเคาท์เตอร์ แล้วถอดชุดเมดสาวออกอย่างรวดเร็วจนยองแจร้องอย่างตกใจ
ตาเล็กกวาดสายตามองหาอุปกรณ์ตัวช่วย ก่อนจะนึกอะไรดีๆ ออก เขากดจูบลงไปบนริมฝีปากอีกครั้ง ปล่อยให้ยองแจมัวเมากับรสสัมผัส ก่อนจะผละออกแล้วรีบไปหยิบสิ่งที่อยู่ในตู้เย็นออกมา
ริมฝีปากหยักกระตุกขึ้นเมื่อเห็นร่างขาวยังคงนอนนิ่ง มีเพียงสายตาเท่านั้นที่มองมาด้วยความสงสัย ก่อนจะเบิกตากว้าง เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือคนรัก
ขวดช็อคโกแลตครีมที่ถูกเก็บไว้ในตู้เย็นเป็นตัวเลือกของอิมแจบอม
"จะ...แจบอม!"
"หืม?"
"ทำ...ทำอะไร อ๊ะ!" คนตัวเล็กเอ่ยท้วงแล้วร้องเสียงหลง เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ฟังเสียงเขาเลยสักนิด หนำซ้ำยังบีบช็อคโกแลตครีมในมือลงบนร่างขาวเนียน
ความเย็นของครีมทำให้ยองแจสะดุ้ง ยิ่งเมื่ออีกฝ่ายละเลงมันลงบนหน้าอก แถมด้วยวนอยู่ตรงจุกสีน้ำตาลจนมันรวมกันเป็นก้อนใหญ่
"เล่น...เล่นบ้าอะไรเนี่ย!"
"ชู่ว ไม่โวยวายสิ พี่กำลังจะกินของวานที่ยองแจเสิร์ฟไง"
"เสิร์ฟบ้า-- อิมแจบอม! หยุด อึก...มัน--"
"มันอะไร" คนที่กำลังก้มหน้าลิ้มลองช็อคโกแลตที่ถูกเสิร์ฟด้วยจานขาวนุ่มนิ่ม
"มัน...สะ อื้อ"
"เสียวเหรอ" เขาถามพลางหัวเราะชอบใจ ยิ่งเงยขึ้นมาเห็นสีหน้าแดงก่ำของคนตัวเล็ก ยิ่งอยากแกล้งมากกว่าเดิม
"ไอ้บ้า"
"แน้ ว่าพี่แบบนี้ได้เหรอ พูดแบบนี้ ทิ้งไว้กลางทางเลยดีไหม"
"ฮื่อ หยะ อย่า...นะ"
แจบอมหัวเราะอีกครั้ง เขามองหน้าคนขี้ยั่วด้วยสายตาเต็มไปด้วยความต้องการ แขนแกร่งสองข้างช้อนคนตัวเล็กมาไว้ในอ้อมแขน แล้วก้มลงจูบหน้าผากเร็วๆ
"ไปที่ห้องกันเถอะ"
=====================================
ก็แค่วิธีตามสามีให้รีบกลับบ้าน
._.
อ่านแล้วใครใจดีอย่าลืมกลับไปเม้นต์ในเด็กดีด้วยนะคะ
ถึงจะไม่มีอะไรเลยก็เถอะ 5555555
ตามนี้
หรือแท็ก #ออลเลิฟทูแจ ในทวิตก็ได้ค่ะ
รักซ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น